“Onze stelling is alvast dat de globalisering steeds meer macht concentreert bij multinationale ondernemingen en vooral bij grote financiële instellingen. Indien die machtsconcentratie niet afgestopt wordt, en er geen efficiënt tegengewicht gevonden wordt in de vorm van nationale en internationale controle- en bijsturingsinstrumenten, is het risico van machtsmisbruik en economische rampen niet denkbeeldig.
1997 was een keerpunt. Plots bleek dat de grillen van de marktkrachten ook tot acute systeemwijde crisissen konden leiden en sociale catastrofes konden veroorzaken. Je had een groep landen die tot bij het uitbreken van de crisis door IMF en Wereldbank de hemel in geprezen werden om hun economisch beleid. Toch gingen ze onder druk van financiële speculatie in een mum van tijd onderuit, en dreigden ze in hun val ook de rest van het financiële systeem mee te sleuren. Dat is (toen) niet gebeurd.
De bevolking van de betrokken landen kreeg wel de rekening gepresenteerd. Indonesië kreeg er volgens de Internationale Arbeidsorganisatie op een jaar tijd tien miljoen werklozen bij. Het percentage Indonesiërs onder de armoedegrens steeg van 11 procent in 1996 naar 30 tot 40 procent eind 1998.
Bovendien kreeg het land er als gevolg van de ‘reddingskredieten’ van IMF meer dan 40 miljard dollar buitenlandse schuld bij. Een nieuwe, bikkelharde en peperdure schuld die een hypotheek legt op de toekomst van het land en waarover in de eerstkomende jaren nauwelijks te onderhandelen valt.
De huidige globaliseringsgolf wordt gedragen en gedreven door multinationale ondernemingen. Ze zijn talrijker en machtiger dan vroeger. Ondanks het stijgende aantal is er in de meeste sectoren een toenemende machtsconcentratie bij een handvol topbedrijven. Onze stelling is dat ze meer nog dan in het verleden aan de controle van nationale en internationale overheden ontsnappen.”
Bron: http://www.mo.be/artikel/globalisering-te-nemen-te-haten