In het Handvest van de Verenigde Naties is te lezen dat ieder volk recht heeft op zelfbeschikking. Steeds meer volken in koloniën van Europese mogendheden eisten dit recht op en verwierven die meestal ook. Zo ging er vanaf 1947 een golf van dekolonisatie over de wereld.
In 1949 werd ook de kolonie Nederlands-Indië zelfstandig en werd het de Republiek Indonesië. Op één deel na dan, het westelijke deel van Nieuw-Guinea. Dat bleef onder Nederlands koloniaal bestuur staan, onder de naam Nederlands Nieuw-Guinea.
Daarna werd het steeds duidelijker dat Nederland geen zeggenschap zou houden over Nieuw-Guinea. Niet alleen maakte Indonesië aanspraak op het gebied, ook kwamen de oorspronkelijke bewoners ervan, de Papoea’s, steeds meer in verzet tegen het Nederlandse bestuur over hun gebied. Die wilden zelfbeschikking.
Toch verzette Nederland zich tegen overdracht van het gebied aan Indonesië. Ook de Papoea’s zelf wilden niet dat het gebied onder Indonesisch bestuur kwam. Het conflict tussen Nederland en Indonesië over het gebied liep zo hoog op dat het op oorlog dreigde uit te draaien tussen Nederland en Indonesië .
Om dat te voorkomen en om het conflict tussen Nederland en Indonesië te helpen oplossen, mengden de Verenigde Naties en de Verenigde Staten zich vanaf begin 1962 in het conflict. Dat deden ze door Nederland in het geheim te dwingen te gaan onderhandelen met Indonesië over de overdracht van Nederlands-Nieuw-Guinea.
Later dat jaar gebeurde dat ook. Toen bleek dat Nederland zich erbij neer moest leggen dat Nederlands-Nieuw-Guinea eerst een interim-bestuur kreeg van de VN en daarna deel ging uitmaken van Indonesië.