David Mayer de Rothschild, de oprichter van Adventure Ecology, organiseerde een zeereis met een vaartuig, genaamd Plastiki, dat van lege plastic flessen en ander afval was gemaakt. Het vaartuig hield het midden tussen een vlot en een catamaran. Hij zeilde tussen 20 maart en 26 juli 2010 van San Francisco naar Sydney en deed onderweg Kiribati (Oceanië), West-Samoa en Nieuw Caledonië aan. Hierbij legde het schip 15.000 kilometer af met een gemiddelde snelheid van 4,8 kilometer per uur.
Mayer wilde hiermee het voorbeeld volgen van Thor Heyerdahl, die in 1947 met zijn Kon-Tiki de Stille Oceaan over was gestoken.
Mayer maakte zijn zeiltocht om de aandacht van het publiek te vestigen op de vervuiling op zee. Dat deed hij naar aanleiding van een rapport hierover uit 2006, van de milieuorganisatie van de Verenigde Naties UNEP. Dit rapport maakte melding van grote vervuiling van de oceanen buiten de territoriale wateren van landen (95% van de wereldzeeën). Mayer wilde met name laten zien dat een groot deel van die vervuiling bestaat uit plastic bakjes, flessen alsmede een enorm aantal microscopisch kleine plasticdeeltjes, die uit delen van het plastic afval zijn ontstaan. Mayer vindt het belangrijk dat iedereen ervan op de hoogte is, omdat het tot op duizenden kilometers afstand van door mensen bewoonde plekken in zee te vinden is. Volgens biologen sterven jaarlijks honderdduizenden zeevogels, zeezoogdieren en zeeschildpadden, omdat ze plastic afval opvreten of verstikt raken in plastic afval.
Met het bouwen van de Plastiki uit plastic afval en de reis met dit vaartuig wilde Mayer bovendien aantonen dat afval altijd kan worden hergebruikt. Ook wilde hij duidelijk maken dat we af moeten van productiesystemen die afval voortbrengen dat niet kan worden hergebruik. Dat zou alleen maar leiden tot meer vervuiling, met alle problemen van dien.
Ten slotte wilde Mayer mensen uit verschillende vakgebieden laten samenwerken aan één project, deze expeditie dus. De deelnemers moesten buiten hun eigen vakgebied gaan denken en openstaan voor en nieuwsgierig zijn naar nieuwe ideeën, vaardigheden en opvattingen.
De Plastiki werd gebouwd volgens het cradle-to-cradle-beginsel. Dat komt hierop neer dat je van afval een nieuw product maakt en dat als je het product afdankt, je met het afval ervan weer een nieuw product kunt maken. Zo ontleende het vaartuig zijn drijfvermogen voor 68% aan 12.500 petflessen die in het vaartuig werden verwerkt. Ook was de mast een afgedankte aluminium irrigatiepijp. Verder was het zeil met de hand gemaakt van textiel uit PET-vezels en is bij de bouw van het vaartuig lijm gebruikt waarvan de grondstoffen afkomstig waren uit suikerriet en cashewnoten.
Bij de energievoorziening van het vaartuig was gelet op duurzaamheid. De energie werd opgewekt uit de schone bronnen biomassa, windkracht, zonlicht en spierkracht. Het vaartuig had een stroomgenerator, die met een fiets werd aangedreven.
Aan het begrip duurzaamheid voldeed het vaartuig ook, omdat het min of meer zelfvoorzienend was. Het had een waterzuiveringssysteem aan boord, een groentetuin en een systeem voor het opvangen en bewaren van regenwater.