CO2 kan in verschillende ondergronden, poreuze lagen, worden geïnjecteerd. De ondergrond is bepalend voor de eindtoestand van het geïnjecteerde gas en daardoor voor de risico’s die aan de opslag zijn verbonden. Op dit moment is opslag mogelijk in aquifers, lege gasvelden en olievelden en steenkool. De injectietechnieken en de eindresultaten verschillen van geval tot geval. In vrije vorm heeft CO2-gas een neiging tot stijgen, en daarom is normaal gesproken een afsluitende laag nodig die het gas verhindert zich een weg naar boven te banen. Die afsluitende laag mag niet te broos zijn vanwege de kans op scheurvorming. CO2-injectie in aquifers is uit veiligheidsoogpunt aantrekkelijk, omdat het CO2 uiteindelijk in water oplost. Het in water opgeloste gas stijgt niet omhoog, maar gaat juist naar beneden.
Injectie in gasvelden:
Kooldioxide kan ook in gasvelden worden geïnjecteerd als deze economisch niet meer interessant zijn voor gaswinning. Veel Nederlandse aardgasvelden hebben als groot voordeel dat zij onder een dikke, relatief buigzame laag steenzout liggen, die het gas verhindert naar boven toe weg te lekken. Het feit dat de gasvelden zo lang hun gas hebben vastgehouden, bewijst ook wel dat die velden uitstekend afgesloten zijn. Op dit moment moet men nog onderzoeken hoe kooldioxide zo opgeslagen kan worden, dat men er op kan vertrouwen dat het voor lange tijd goed geïsoleerd in de ondergrond blijft, met een minimale kans op ontsnapping van dit gas.
Het bedrijf Neptune Energy wil 120 tot 150 miljoen ton CO2 opslaan in lege gasvelden
Injectie in diepe aquifers:
Diepgelegen watervoerende lagen bevatten zout water en komen daarom meestal niet voor de waterwinning in aanmerking. Als zij aan de bovenkant en van opzij door een ondoorlatende laag worden afgesloten, zijn zij wel geschikt voor CO2-opslag.
CO2 als drijfgas:
Enkele jaren geleden wezen verkennende studies erop dat CO2 ook bruikbaar is als drijfgas in oudere aardgasvelden. CO2-injectie maakt zo een deel van het restgas alsnog economisch winbaar. De techniek is nog in de beginfase, er lopen haalbaarheidsstudies. Vergelijkbaar is de injectie van CO2 in olievelden, ter verhoging van de olieproductie. Menging van CO2 met ruwe olie verlaagt de stugheid van de olie, waardoor die gemakkelijker te winnen is. De olie raakt door de menging wel verontreinigd, maar het kooldioxide kan gemakkelijk weer worden verwijderd en opnieuw worden geïnjecteerd.
Injectie in steenkool:
Tenslotte is er nog de injectie van CO2 in steenkool, een nieuwe techniek waaraan nog het nodige aan te ontwikkelen is. Ook Nederland doet veel onderzoek op dit gebied. Kern van de techniek is het feit dat CO2 zich aan steenkool kan hechten en daarbij nagenoeg zuivere methaan vrij maakt, wat ook nog zeer effectief is. Voordeel van deze techniek is dat het CO2 zich aan de steenkool bindt en dus zijn gasvorm verliest, waardoor een afsluitende toplaag tegen het weglekken van het gas overbodig is. In veiligheidsopzicht is CO2 in gasvorm het meest risicovol, de aan steenkool gebonden vorm is dat het minst.
bron: ‘Ondergrondse opslag van CO2’ op http://www.natuurinformatie.nl/ndb.mcp/natuurdatabase.nl/i000699.html.