Mariska Hoes is 46 jaar oud als ze voor NRC haar verhaal doet. Ze werkt als ambulanceverpleegkundige als ze op 6 april 2020 ziek wordt. Ze heeft een patiënt vervoerd die besmet is met het coronavirus. Die patiënt heeft haar aangestoken. De volgende dag wordt ze zelf per ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Na een paar dagen mag ze weer naar huis, maar ze wordt maar niet beter. Integendeel. Ook na anderhalf jaar wordt ze net zo snel moe als ze zich inspant, als toen ze uit het ziekenhuis was ontslagen. Dat komt omdat haar spieren niet voldoende zuurstofrijk bloed toegevoerd krijgen, waardoor die na een korte inspanning al pijn gaan doen door verzuring. Ook heeft ze snel last van teveel prikkels.
“Ik kan me niet goed concentreren, langer dan een kwartier lezen of een puzzel maken gaat niet.” Ze woonde in een huis met trappen. Maar omdat een trap opgaan haar teveel inspanning kost, verhuist ze met haar gezin naar een bungalow. Ook koopt ze een scootmobiel om kleine uitstapjes te kunnen maken en boodschappen te kunnen doen. ”Van een vitale ambulanceverpleegkundige met een jong gezin en een sociaal leven, ben ik teruggeworpen in het lijf van een 85-jarige.”
Weer gaan werken is er voor haar niet meer bij. Daarom heeft ze nu een WIA-uitkering (zie Bron: WIA). Daar heeft ze het moeilijk mee. Bovendien is ze niet alleen haar baan kwijt, maar ook haar bevoegdheid om als verpleegkundige te werken. Ook moet ze met minder inkomen rond zien te komen; de uitkering is 30% lager dan het salaris dat haar werkgever tijdens haar ziekteverlof doorbetaalde.