Bernd Scholz werd in 1933 lid van de Hitlerjugend. Hij was toen twaalf jaar oud. In 1939 moest hij stoppen met het volgen van zijn techniekopleiding omdat de Tweede Wereldoorlog uitbrak en hij in het Duitse leger moest. Hij kwam bij de marine, afdeling radarwerken. Na een korte opleiding in Denemarken en Duitsland werd hij naar Nederland gestuurd om er te werken, eerst in Wijk aan Zee, daarna in 1942 in Castricum. Daar werkte hij ruim een jaar.
Toen kwam hij naast de radarpost te wonen die gebouwd was aan de zuidkant van Castricum, in het spergebied. Elke dag moest hij vier uur informatie verzamelen op de radarpost en daarna had hij acht uur vrij. Hij had dus veel vrije tijd.
Aan zijn verblijf in Castricum bewaart hij goede herinneringen. Hij had veel contact met Nederlanders en dreef handel. Hij ging naar de bioscoop in Castricum, speelde piano in een café en ging ook wel uit in Amsterdam. Ook had hij twee keer per jaar verlof om terug naar Duitsland te gaan.
In Castricum leerde hij zijn vrouw kennen. Zij was een dochter van de tuinder die zijn land naast de radarpost had. Ze hadden een tijdje verkering maar het raakte ook weer uit. Maar na de oorlog toen hij in krijgsgevangenschap was, kwam hij weer in contact met haar en haar familie. In 1950 trouwde hij het haar en ging hij met haar in Duitsland wonen.
Eind 1943 werd Bernd overgeplaatst naar Frankrijk. Volgens hem kwam dat omdat hij en zijn kameraden het werk op de radarpost niet goed genoeg deden.
Naar: Getuigen Verhalen, Samen leven en samen werken in het Bakkumse Sperrgebiet, interview 05 (https://www.narcis.nl).