Toen Bakkum en omgeving een spergebied werd, kwam de boerderij van de ouders van Jo in het spergebied te liggen. Toch mocht Jo met zijn familie er blijven wonen en werken. Maar hij moest ook werken voor de Duitsers die in het spergebied woonden en werkten. Zo moest hij helpen bij het bouwen van verdedigingswerken in het gebied.
Ook bij hem thuis kwam hij regelmatig in aanraking met Duitsers want ouders moesten paarden van Duitsers op de boerderij laten stallen. Hoewel Jo en zijn ouders de Duitse overheersing haatten, konden ze goed overweg met de Duitsers die het erf opkwamen. Één van die Duitsers, een soldaat uit Polen, mocht zelfs de boerderij in. Met deze Duitser raakten Jo en zijn ouders bevriend. Die merkten dat de Duitser openlijk tegen Hitler was. Toen de Duitser werd opgeroepen om te vechten aan het Oostfront, waren hij en de familie Duin er erg bedroefd om.
Eerst bezocht Jo vaak een café in Castricum. Maar naarmate hij steeds meer Duitsers tegenkwam in de cafés die hij bezocht, ging voor hem de lol er steeds meer af. Die Duitsers wisten de meisjes die er kwamen voor zich te winnen en Jo had dan steeds het nakijken.
Om het spergebied te verlaten en om er weer binnen te gaan, moest Jo altijd langs wachtposten zien te komen zonder te worden opgemerkt. Soms lukte dat, maar het was wel gevaarlijk.
Ook werken op het land was niet zonder gevaar. Duitse soldaten schoten ‘voor de lol’ om je heen en er vielen telkens granaatscherven uit de lucht. Maar niemand werd ooit door een scherf geraakt.
Dat er regelmatig Duitsers op het erf waren, belette Jo niet om verzetskranten te lezen. Die mochten helemaal niet verschijnen en het bezit ervan was strafbaar. Ook luisterde hij samen met zijn ouders stiekem naar de radio nadat ze die bij het Duitse gezag hadden moeten inleveren.
Aan de rand van het duin was een opleidingsinstituut van SS’ers. Daar zaten fanatieke Duitse soldaten. Jo wist dat je uit hun buurt moest zien te blijven.
Het spergebied werd steeds groter. Daardoor werd het moeilijker om aan melk te komen, maar aan eten was en kwam geen gebrek.
Naar: Getuigen Verhalen, Samen leven en samen werken in het Bakkumse Sperrgebiet, interview 03 (https://www.narcis.nl).