De heer Traoré werkt als directeur van het ziekenhuis in een middelgrote stad ergens in Afrika. Het ziekenhuis telt tachtig bedden, maar meestal zijn er twee keer zoveel patiënten. Zo'n 160 zieken liggen niet alleen op de bedden, maar ook op matjes en in de gangen op de grond.
De zieken komen van heinde en ver. Sommigen hebben dagen gelopen of zijn met een kar naar het ziekenhuis gebracht. Er zijn geen andere ziekenhuizen of medische posten in de buurt.
Er zijn te weinig artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis van Traoré. Het medisch personeel dat er wel is, moet hard werken en lange dagen maken. Het lukt de directeur niet om meer personeel te vinden. Dat ligt niet aan hem. Alle medische posten in dorpen en dunbevolkte gebieden kampen met een personeelstekort.
Sterker nog, het afgelopen jaar is Traoré een arts en twee verpleegkundigen kwijt geraakt. De arts kon een baan in een ziekenhuis in de hoofdstad krijgen. Daar kan hij zijn medische kennis verdiepen, iets wat op het platteland vrijwel niet lukt. De verpleegkundigen zijn vertrokken naar een aidskliniek in de hoofdstad. Ze krijgen daar in de kliniek van een buitenlandse hulporganisatie een beter salaris en bovendien de mogelijkheid om nieuwe kennis op te doen.
Maar niet alleen de hoofdstad trekt. Vorige week werden aan zijn personeel glossy folders uitgedeeld voor een lucratieve baan in de Verenigde Staten of een ander westers land.
Wat kan Traoré bedenken om de situatie te verbeteren? Hij heeft al eens met een directeur van een ander ziekenhuis uit de regio gesproken, maar hier zijn nog geen concrete plannen uit gekomen. Ze zouden meer geld moeten hebben en het werk moet aantrekkelijker worden gemaakt, maar hoe?