In 1902 haalde een klein bruin hondje de Engelse pers. Niet omdat een wetenschapper het geopereerd had. Dat deden wetenschappers wel vaker met dieren. Wetenschapers onderzochten op die manier hoe het lichaam van dieren in elkaar zit. De kennis die ze hierover opdeden, hielp hen onderzoeken hoe het menselijk lichaam werkt. De dieren die werden geopereerd voor onderzoek waren dus proefdieren.
Wel mochten de wetenschappers in die tijd maar één operatie doen op een proefdier. En voor de operatie moest het dier altijd worden verdoofd. Deze twee regels moesten ervoor zorgen dat dieren niet onnodig lijden.
Maar de wetenschapper die het bruine hondje gebruikte, lapte beide regels aan zijn laars. Hij opereerde het hondje tweemaal en zonder verdoving. Dat vonden sommige mensen heel wreed. Die vonden dat de wetenschapper aan dierenmishandeling had gedaan en hiervoor straf moest krijgen van een rechter. Ze eisten ook een verbod op het onderzoek op levende dieren. Tegen de wetenschapper werd een rechtszaak aangespannen. Die eindigde met de uitspraak dat de wetenschapper niet schuldig was aan dierenmishandeling en dus geen straf moest krijgen. De wetenschapper zei bovendien dat het hondje wel goed verdoofd was geweest.
Na de rechtszaak zamelden mensen geld in voor een beeld van het bruine hondje. Het beeld was een eerbetoon aan alle dieren die voor medisch onderzoek werden gebruikt.
Het eerste beeldje werd steeds weer kapot gemaakt door voorstanders van proeven op dieren. Uiteindelijk werd het helemaal vernietigd. In 1985 werd een nieuw beeldje geplaatst. Op het voetstuk ervan staat te lezen “Mannen en vrouwen van Engeland. Hoe lang gaat dit nog door?” Met “dit” verwezen de ontwerpers van het beeld naar het gebruik van proefdieren door wetenschappers.