Tussen 1612 en 1800 hebben Nederlandse schippers meegedaan aan walvisvaart. Dat ging niet altijd op dezelfde manier.
Aanvankelijk vond walvisvaart plaats rond Spitsbergen. Walvissen werden bejaagd in baaien van Spitsbergen of net buiten die baaien. Gevangen dieren werden op stranden van de eilandengroep verwerkt.
Daarna trokken de walvissen verder naar het noorden, omdat het klimaat veranderde. De walvisvaarders moesten dus steeds verder voorbij Spitsbergen gaan jagen op de walvissen. Daardoor zagen ze zich steeds meer gedwongen om gevangen walvissen aan boord van hun schepen te verwerken.
Vanaf omstreeks 1670 zochten walvisvaarders de rand op van het zee-ijs dat een groot deel van de Arctische Oceaan bedekt. Er waren daar veel walvissen, omdat ze daar veel plankton konden vinden als voedsel. Om er voor te zorgen dat de walvisvaarders daar veilig hun werk konden doen, moesten hun schepen een extra stevige romp en onderkant hebben. Anders zouden ze gauw lek slaan tegen ijsschotsen.