Bij de Verenigde Naties gebruikt men voor internationale contacten de talen Arabisch, Chinees, Engels, Frans, Russisch en Spaans.
Dat betekent dat er tijdens bijeenkomsten bij de VN vertaald moet worden. Dat geldt ook voor geschreven teksten. Als iemand iets zegt in bijvoorbeeld het Arabisch, moet dat in vijf andere talen worden vertaald, zodat iedereen dan kan begrijpen wat er gezegd is. Dat geldt ook voor alles wat gezegd of geschreven wordt in het Engels, Frans, Chinees, Russisch en Spaans.
Zo krijg je 6 x 5 = 30 manieren om iets in een andere taal te vertalen. Een enorme berg werk dus voor tolken en vertalers die voor de VN werken.
Vertalers aan het werk voor de VN
Nog een stuk ingewikkelder ligt het bij de Europese Unie. Medewerkers van deze unie gebruiken 24 verschillende talen. Dat zijn de talen die in een of meer landen van de EU gesproken worden. Je hebt dus 24 x 23 = 552 manieren om iets van de ene taal in de andere talen te vertalen!
Is het dan niet handiger dat iedereen die voor de VN of de EU werkt Esperanto leert gebruiken? Dan is al dat vertaalwerk niet nodig. Maar het ziet er naar uit dat het bij de VN en de EU voorlopig niet zal gebeuren. Het leek in 2004 even dat het bij de EU wel zou gebeuren toen Polen lid werd van de EU. In dat land wilden een aantal mensen het Esperanto opnemen als officiële taal van de EU. Het was hun bedoeling dat alle mensen in de EU Esperanto leerden gebruiken als tweede taal. Met name de esperantiste Malgorzata Handzlik, toen lid van het Europese parlement, wilde dat. Op 1 april 2004 stemde dit parlement over een voorstel van haar om van Esperanto de tweede taal van iedereen in de EU te maken. Een meerderheid van de parlementsleden stemde tegen.