De Engelandvaarders moeten in het kamp werken voor de kost. Hun eten wordt betaald van hun salaris. Hoeveel salaris ze krijgen hangt af van hoeveel hout ze aanleveren van bomen die ze hebben gekapt. Maar het eten blijkt meer te kosten dan ze aan het geleverde hout verdienen. Daardoor komen ze zonder geld te zitten. Dan krijgen Grisnigt en Hoekman (rechts) een kans om geld bij te verdienen voor de hele werkploeg.
In de vluchtelingenopvang in Toulouse zit een jongen van 15 jaar uit Nederland. Die jongen moet van het consulaat terug naar Nederland. De jongen wil ook terug. Grisnigt en Hoekman bieden zich aan om de jongen terug te brengen. Familieleden van de jongen zullen hen daarvoor betalen. Grisnigt en Hoekman reizen naar Toulouse.
Op 17 maart 1942 vertrekken ze met de jongen uit Toulouse. Ze reizen met de trein naar Châteauroux. Daar stappen ze uit om te voet de grens met het bezette deel van Frankrijk over te steken. Van daaruit reizen ze verder met de trein. Wel stappen ze bij de Frans-Belgische grens uit en bij Antwerpen vlakbij de Nederlandse grens uit om te voet de grens over te glippen.
Ze bereiken Roosendaal en zetten de jongen daar af. Grisnigt bezoekt zijn pleegouders in Zeist en Hoekman bezoekt enkele familieleden. Ook krijgen ze het beloofde geld. Ze keren terug naar Toulouse via de route die ze op de heenweg gevolgd hebben. Daarna reizen ze terug naar het houthakkerskamp bij Par-a-bas. Daar worden ze een beetje als helden begroet omdat er weer geld in het kamp is. Het retourtje Toulouse-Roosendaal heeft twaalf dagen geduurd.